Język hebrajski

Język hebrajski (hebr. עִבְרִית, trb. Iwrit) jest językiem z grupy kananejskiej języków semickich, należący do afroazjatyckiej rodziny językowej. Hebrajski zapisywany jest alfabetem hebrajskim pisanym, podobnie jak język arabski od strony prawej do lewej. Językiem hebrajskim posługiwano się w starożytnym Izraelu, jednak już od czasów niewoli babilońskiej w VI wieku przed Chrystusem zaczął on wychodzić z powszechnego użycia, pozostając językiem tekstów religijnych i liturgii. W życiu codziennym Żydzi posługiwali się innymi językami, początkowo aramejskim, a w czasach nowożytnych językiem jidysz, ladino – dżudezmo i arabskim. Za ojca języka nowohebrajskiego uważany jest Eliezer Ben Jehuda, który żył na przełomie XIX i XX wieku. Jako pierwszy zaczął używać hebrajskiego jako języka codziennego i starał się go upowszechniać na ulicy i w prasie. Dziełem życia Eliezer Ben Jehuda jest słownik hebrajski nad którym pracował do końca życia. Praca nad 17-tomowym słownikiem była kontynuowana po jego śmierci i zakończona w 1959 r Marzenie Ben Jehudy spełniło się jeszcze za jego życia. W 1922 r. język hebrajski został uznany za jeden z trzech oficjalnych języków urzędowych brytyjskiego mandatu w Palestynie, a po powstaniu państwa Izrael (1948) oficjalnym językiem Izraela. Obecnie językiem hebrajskim posługuje się około 7 mln ludzi. Są to, obok Żydów mieszkających w Izraelu również izraelscy Arabowie oraz Izraelczycy żyjących na emigracji.

Język używany w krajach: Izrael