Język japoński

Język japoński (nihongo lub nippongo) używany jest przez ok. 130 mln mieszkańców Japonii oraz emigrantów japońskich i ich potomków mieszkających na wszystkich kontynentach (największa społeczność japońska zamieszkuje Brazylię). Poza Japonią japońskiego używają mieszkańcy Wysp Marshalla, Palau i Tajwanu. Współczesny japoński zwany “japońskim standardowym” (hyōjungo) lub powszechnym (kyōtsūgo) powstał pod koniec XIX wieku na bazie języka używanego przez wyższe klasy zamieszkujące okolice Tokio. Standardowy japoński nauczany jest w szkołach, używany jest w środkach masowego przekazu oraz w oficjalnych wypowiedziach ustnych i pisemnych. Język japoński nie należy do żadnej szerszej grupy językowej. Jest co najmniej kilka teorii na temat pochodzenia japońskiego i jego związków z innymi językami. Niektóre z nich wiążą japoński z językiem koreańskim, inne z językami uralo-ałtajskimi: mongolskim i tureckim, a niektórzy badacze doszukują się podobieństw japońskiego do języków malajo-polinezyjskich. Żadna z teorii nie zdobyła jednak rozstrzygającego uznania, w związku z czym japoński pozostaje największym językiem, o którego pochodzeniu nie wiadomo nic pewnego. Język japoński jest językiem aglutynacyjnym. Aglutynacyjność (dosłownie sklejanie) jest procesem morfologicznym polegającym na stosowaniu różnego rodzaju afiksów, z których każdy określa jedną funkcję składniową wyrazu w wypowiedzi. Afiksy charakteryzują się jednofunkcyjnością, stąd konieczność jednoczesnego dodawania (doklejania) do wyrazu wielu afiksów, z których jeden określa na przykład czas, inny osobę, jeszcze inny liczbę itd. (W Europie językami aglutynacyjnymi są języki: węgierski, fiński, estoński i turecki, a poza Europą także język koreański). Język japoński zapisywany jest przy pomocy trzech rodzajów pisma: hiragana i katakana oraz kanji.

Język używany w krajach: Japonia