Język norweski

Język norweski (norsk språk) jest językiem ze skandynawskiej grupy języków germańskich należących do rodziny języków indoeuropejskich. Pozostałe języki tej grupy to szwedzki, duński i islandzki. Jest on tak blisko spokrewniony z językiem duńskim i szwedzkim, że przedstawiciele tych trzech języków mogą się w miarę swobodnie porozumieć. Przy czym język pisany jest bardziej zbliżony do języka duńskiego (obydwa języki posługują się takim samym alfabetem), a język mówiony do szwedzkiego. Język norweski nie ma jednego, ogólnie zaakceptowanego standardu wymowy. Każdy mieszkaniec Norwegii mówi swoim językiem lokalnym (dialektem), używając go zarówno w sytuacjach prywatnych jak i publicznych. Stąd prawie zawsze dosyć łatwo określić skąd pochodzi. Oficjalnie w Norwegii obowiązują dwie odmiany języka: „bokmål”, którym posługuje się większość Norwegów, oraz „nynorsk”, którym posługuje się mniej niż 20% populacji. Obydwie odmiany są urzędowe, obydwie można usłyszeć w środkach masowego przekazu, na uczelniach i w życiu codziennym. Język norweski zapisywany jest z pomocą alfabetu łacińskiego z niewielkimi dodatkami. Język norweski jest językiem urzędowym Norwegii. Posługuje się nim około 4,2 mln ludzi.

Język używany w krajach: Norwegia